ไลล่าชอบผู้ชายที่เหมือนซุปเปอร์ฮีโร่
โอ้แน่นอน เพราะว่าเธอเป็นแฟนคลับซุปเปอร์ฮีโร่ไงล่ะ ไม่ว่าจะเป็นคอมิค อนิเมชั่น หรือแม้แต่หนังเธอก็ดูมาหมดแล้ว และเธอชอบมากๆด้วย!
ที่สำคัญคือ พ่อเธอยังเคยเป็นซุปเปอร์ฮีโร่อีกด้วยแน่ะ
“ดาด้าคะ ดาด้าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรเหรอคะ?”
“อะไรหรือ?”
“ก็ตอนเช้าดาด้าเป็นพนักงานเงินเดือน พอตกกลางคืนดาด้าก็เป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ดาด้าไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ?”
“อา.. เหนื่อยสิ แต่มันก็ดีนะ ที่เราได้ทำประโยชน์ตอบแทนบ้านเกิดบ้าง”
“แต่ตอนนี้ประเทศเราสงบมากเลยนะคะ”
“แล้วไงล่ะ หืม?”
“ก็.. ดาด้าก็ไม่จำเป็นต้องปกป้องเมืองนี้แล้วไงคะ”
“เด็กน้อย.. พอโตขึ้นลูกก็จะเข้าใจเองว่าทำไมเราถึงจำเป็นต้องมีซุปเปอร์ฮีโร่ เอาล่ะ ไปนอนได้แล้วนะ”
ไลล่าเข้าใจแล้ว
ในวันที่เธออายุ 17 พ่อของเธอถูกรถชนขณะกำลังกลับบ้าน
ในมือของเขาถือกล่องของขวัญของเธออยู่
ในนั้นมีหน้ากาก เป็นหน้ากากของเดอะแฟลช ฮีโร่ยุคโบราณมากๆที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเธอก็ยังชอบ
ถ้าเกิดตอนนั้นมีซุปเปอร์ฮีโร่มาช่วยพ่อก็คงดีสินะ
ทำไมคนที่ช่วยเหลือผู้อื่นมาตลอดถึงต้องมาตายแบบนี้ด้วยล่ะ?
ไลล่ามองหน้ากากในมือ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ให้เธอ เธอลองสวมมัน
อืมม ผมทองดิพดายน้ำตาลกับหน้ากากสีแดงก็เข้ากันดีแฮะ
ไลล่าหมุนตัวดู ผมลอนๆของเธอสยายไปรอบตัว เธอลองทำท่าเตะต่อยเท่ๆแบบที่เคยทำสมัยเรียนยูโดบ้าง
ตอนนี้ฉันเหมือนซุปเปอร์ฮีโร่เลย โดยเฉพาะถ้ามีผ้าคลุมกับชุดหนังอีกนิดหน่อย…
ไลล่ายิ้มให้ตัวเองในกระจก
พ่อบอกว่าเธอได้สีผมมาจากแม่ ได้ดวงตามาจากพ่อ และได้รอยยิ้มมาจากทั้งสองคน
เธอคือเศษเสี้ยวที่หลงเหลืออยู่ของพ่อแม่
เพราะงั้นเธอก็ต้องพยายามทำให้พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์ภูมิใจสิ
ยังไงล่ะ?
ก็ด้วยการทำตัวเป็นซุปเปอร์ฮีโร่สืบทอดเจตนารมณ์ของพ่อไง
“บ้าที่สุด”
ไลล่าบ่นออกมาเสียงดังกังวาน เธอกอดหน้ากากไว้แนบอก
“อย่ามาบ่นนะยัยหนู ฉันโดนระเบิดจนต้องนอนโรงบาลไปครึ่งปียังไม่บ่นอะไรเลย”
“ก็ฉันไม่ใช่นายนี่ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะกลับบ้านได้”
ผู้ชายคนนั้นส่งเสียงฮึดฮัดแล้วหยิกแก้มเธอแรงๆ ไลล่าสะบัดหน้าขัดขืน แต่มันกลับยิ่งทำให้เจ็บหนักกว่าเดิมอีก
“พูดกับผู้ใหญ่ก็หัดมีสัมมาคารวะหน่อย จากนี้ไปฉันต้องมาทำงานโดยการดูแลเธอตลอดเวลาตามคำสั่งหมอนะ อยากได้แผลมากกว่านี้อีกหรือไง”
“ขอโทษได้มั้ยเล่า!”
เขาขยี้ศีรษะตัวเองจนผมสีน้ำตาลชี้โด่เด่
“เออ เอาเถอะ ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินก็ได้ แต่เธอต้องอยู่ที่นี่อีกสักอาทิตย์หนึ่งนะ”
ไลล่าทำหน้าตกใจแบบสุดขีด
“ไหงงั้นล่ะ!”
“ก็เธอเล่นโดดลงมาจากชั้น 3! นี่กระดูกไม่หักก็ถือว่าบุญมากแล้วนะรู้มั้ย!!”
ไลล่าบ่นอุบอิบ
“ก็ได้ๆ ฉันมีบัตรประกันสังคมนะ เอาไปเลย” พูดเสร็จเธอก็ยื่นบัตรให้เขา ผู้ชายตรงหน้าเธอรับไป
“ดี.. แล้วทำอีท่าไหนถึงใส่ชุดแบบนั้นแล้วกระโดดลงมาล่ะ?”
“ก็ฉันเป็นซุปเปอร์ฮีโร่นี่”
เขาหลุดขำออกมาดังๆ
“บ้ารึเปล่า ของแบบนั้นมีที่ไหน”
“มีสิ” ไลล่าตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“จะไปมีได้ยังไง ถ้ามีนะ สงครามคงไม่เกิดขึ้นหรอก คงไม่มีทหารตายกันมากมายแบบนี้” เขาไหวไหล่มองเธอ เธอนั่งเงียบ
“ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนเธอ เด็กน้อย ฉันรู้ว่าสนามรบเป็นยังไง รู้ว่าความโหดร้ายจริงๆมันเป็นยังไง เพราะงั้นถ้ามีใครมาถามฉันว่าซุปเปอร์ฮีโร่คืออะไร ฉันจะตอบว่า ก็ทหารที่ไปรบนั่นไงล่ะ”
“นายเคยเป็นทหารเหรอ..?”
“5 ปี รบในตะวันออกกลาง โดนระเบิดแขนขาขาดจนต้องสร้างเซลล์ใหม่หมดประมาณครึ่งปี” เขาหมุนมือตัวเองไปมาให้เธอดู
“อือฮึ ก็.. ฉันหมายถึงฮีโร่ในเมืองน่ะนะ แต่เอาเป็นว่า…ช่างเถอะ” เธอก้มหน้าลงแล้วหลุบตาไปทางอื่น แต่อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
“เธอชื่ออะไรน่ะ?”
“ไลล่า อืม.. นามสกุลวัตสัน แต่ไม่ได้เป็นญาติกับหมอจอห์นในเชอร์ล็อค โฮมส์หรอกนะ” เธอโคลงตัวไปมา
เขาพยักหน้าให้เธอหนึ่งที
“ฉันนิโคลัส”
นิโคลัสกับไลล่า ฮา นิโคลัสกินเด็——————–
เมื่อวานลองวาดนิคกี้ไว้ ก็ประมาณนี้แหละ
Wandering 