นิโคลัสเหนื่อยจนแทบบ้า
นี่ก็เป็นเวลา 5 ปีแล้วที่เขาต้องจากบ้านเกิด อังกฤษ มาทำการรบที่ประเทศหัวรุนแรงแถบนี้
น่าเบื่อ น่าเบื่อ คนพวกนี้ไม่มีอะไรจะทำกันแล้วรึไง ถึงได้เอาแต่รบกันอยู่ได้
ผ่านไปเป็นร้อยปีแล้วก็ยังไม่เลิก นี่บ้านเมืองพัฒนา เทคโนโลยีพัฒนา จนขนาดสร้างสัมพันธไมตรีกับมนุษย์ต่างดาวได้แล้วนะ แต่กับคนในโลกเดียวกันยังทำไม่ได้อีกเหรอถึงต้องใช้วิธีรุนแรงแบบนี้ตลอดน่ะ
นิโคลัสนั่งลงกับพื้น เขาถือสไนเปอร์ไรเฟิลไว้ข้างกายพลางมองไปยังพื้นที่โล่งกว้างอีกฝั่งอันเป็นที่ตั้งถิ่นฐานของกลุ่มหัวรุนแรงที่เขารบด้วยอยู่
ถ้าสามารถตีฝ่าวงล้อมของเจ้าพวกนี้ได้ เขาและกองทัพก็จะสามารถเข้าไปในเมืองได้ เข้าไปช่วยผู้คนที่ติดอยู่ในนั้นได้ ไม่ว่าจะเป็นคนท้องถิ่น คนต่างชาติ นักข่าว หรือใครอะไรก็ตามที่คนเป็นบริสุทธิ์ แล้วเขาก็จะได้กลับบ้านเสียที
พ่อแม่และน้องสาวจะเป็นยังไงบ้างนะ จะคิดถึงเขารึเปล่า จะคิดว่าเขาตายไปแล้วรึยัง น้องสาวที่น่าสงสารผู้เป็นโรคหอบ พ่อผู้ทำงานวันละเกือบ 20 ชั่วโมง และแม่ที่ต้องคอยดูแลคนเจ็บตลอดคืนจะเป็นยังไงบ้าง
นิโคลัสอยากจะร้องไห้ ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาเพิ่งจะอายุย่างเข้า 18 แท้ๆแต่ก็ต้องมาทำการรบที่ยังไงก็มีแต่ความสูญเสียกันทั้ง 2 ฝ่ายอยู่แล้ว แย่ที่สุด
นิโคลัสใช้หลังมือปาดน้ำตา เศษดินและทรายแห้งๆที่เลอะเต็มมือเขาเปื้อนดวงตาและใบหน้าจนทั่ว เขาแสบตานิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าเทียบกับอาการบาดเจ็บของทหารคนอื่นๆแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่เล็กมาก
นิโคลัสอยากไปจอร์แดน ไม่ๆ ไม่ใช่ประเทศจอร์แดนหรอก
แม่น้ำจอร์แดนต่างหาก
ตอนเด็กๆ เขาเคยมีพี่เลี้ยง
พี่เลี้ยงของเขาเป็นคนผิวสี
พี่เลี้ยงของเขาชอบร้องเพลง Spiritual ให้ฟังบ่อยๆ
Roll, Jordan, Roll
Deep River
Go down, Moses
แต่นิโคลัสชอบ Roll, Jordan, Roll ที่สุด
นิโคลัสร้องเพลงนี้ออกมาเบาๆ มันเหมือนเสียงพึมพำ เหมือนเสียงสวดมนต์อะไรสักอย่าง
ฉันอยากไปจอร์แดน อยากไปยังแม่น้ำจอร์แดน
ถ้าฉันข้ามแม่น้ำนั่นไป ไหลไปตามแม่น้ำนั่น ฉันก็จะได้พบกับอิสรภาพจริงๆใช่มั้ย?
อิสรภาพที่ไม่มีแม้แต่สงคราม ไม่มีความรุนแรง ผู้คนอยู่กันอย่างสงบสุข
แล้วเราสามารถสร้างโลกที่มีแต่ความสุขได้มั้ย? เราสามารถสร้างยูโทเปียขึ้นมาได้จริงๆรึเปล่าล่ะ?
ฉันรู้สึกว่ามันบ้ามากๆ ในขณะที่เรากำลังสู้แทบตายเพื่อพวกเขา เพื่อความสงบของโลกใบนี้ แต่อีกมุมหนึ่งของโลกกำลังฉลองอยู่ราวกับไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรเลย
ทุกคืนฉันภาวนาแล้วภาวนาเล่า ฉันสวดมนต์ให้คนที่ฉันฆ่าไป พวกเขาอาจมีทั้งคนที่ดีและไม่ดีอยู่ด้วย แต่สิ่งสำคัญก็คือ แล้วคนที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขาล่ะ? ฉันกำลังทำให้เด็กคนนึงต้องกำพร้าพ่อรึเปล่า?
ได้แต่หวังว่า หากถึงเวลาของฉันเมื่อไหร่ พวกเขาจะยกโทษให้ฉัน แล้วรับฉันไปอยู่บนนั้นด้วยก็พอ
– Nicholas Watt, AD 2110
เป็นครั้งแรกที่เอาพล็อตนิยายในสังกัดมาปล่อย ฮา
จริงๆอันนี้เป็นนิยายสด แต่งตามใจฉันมาก เบื่อจากโดเฉยๆเลยมาเขียนเล่น
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ค่ะ เอ ว่าแต่ 100 ปีข้างหน้านี่ใกล้มั้ยนะ ก๊าก
พาร์ทนี้เป็นเรื่องของนิโคลัส ทหารจำเป็น ในเรื่องเหตุการณ์เกิดเมื่อ 2110 แต่จริงๆแล้วจักรวาลหลักเหตุการณ์จะดำเนินในปี 2112 พูดง่ายๆก็คือพาร์ทนี้เป็นเรื่องของอดีตนั่นเอง
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเขียนเหตุการณ์หลังจากนี้ไม่ก็จักรวาลหลักบ้างนะ ฮา
ปล. ตอนนี้นิโคลัสอายุประมาณ 22 ได้ เย่
ปลล. คือตอนแต่งพล็อตคิดชื่อไม่ออก แล้วหัวมันนึกถึงพี่เจมส์ใน The Last King of Scotland พอดี ก็เลยนะ /เหยาหมิง
Wandering 